Mutlu yaşam yolunda beraber yürüyelim

Ellerim tir tir titriyordu, kalbim yerinden çıkacak gibiydi. Sesim titriyordu ve konuşmaya başladım. Hele beni odada yalnız bırakıp gitmedi mi, öleceğimi sandım. Hemen kapıyı açıp kendimi dışarıda oturan annemin yanına atmak istemiştim. Ama yapmadım. Ogün Muzaffer bey terapiye gelmemi istedi. Söz veremem dedim ama gittim. Çok yabancı olduğum bir ortamda, orada olmak istemiyordum ama ilk adımı atmıştım. İkinci görüşmemizde biraz daha rahatlamıştım.
Terapilere katılmanın benim için çok önemli olduğunu biliyordum, hiç bırakmadım. Üçüncü dördüncü görüşmeden sonra bakkala bile yalnız gidemeyen ben terapilere yalnız gitmeye başladım. Arkası geldi. Migros 'a tek başıma gidebilmek asansöre binmek, karanlıkta kalabilmek, İzmit'ten yalnız gelebilmek gibi hayal bile edemeyeceğim işleri yapmaya başlamıştım. Güvenimi tekrar kazanmanın mutluluğu bende daima bir adım ileri itti ve ilkokuldan beri en çok istediğim müzik eğitimine kavuştum. Artık kendimi kötü hissetsem de dışarı çıkabilirim. Eve kapanmak zorunda değilim. Dünyanız size de dar geliyorsa, içiniz daralıp mideniz bulanıyorsa, tansiyonunuz çıkıyor ya da iniyorsa, dışarı yalnız çıkamıyor evde yalnız kalamıyorsanız benim gibi ON YILINIZI boşa harcamayın lütfen bizlere katılın.

Bu rahatsızlığımın başlangıcı 14 yıl öncesine dayanıyor. Korku nöbetleriyle başlamıştı ve diğer yaşadıklarım onu takip etti. Şiddetli ölüm korkusu , ağlama nöbetleri hayattan hiçbir şekilde zevk alamama bu şekilde yıllarca devam etti. Derken panik atakla tanıştım. Çok şiddetli baş dönmeleri , titremeler çarpıntılar , uyuşmalar ve daha bir sürü şey. Her seferinde acile gidiyordum ama hiçbir şey bulunamıyordu. Ailem benden gizli gözyaşı döküyordu çünkü adı tam konulamamıştı. Ve çok üzülüyorlardı. Ama şu anda artık hastalığı tanıyorum ve onunlar mücadele ediyorum. Hiçbir şekilde 4 yıldır ilaçta kullanmıyorum.

Benim hikayem 1999 yılındaki depremden 1 ay sonra başladı. Depremden sonra bende anlamadığım belirtiler başladı : sıcak basmaları, boğulma hissi , kalabalık ortamlara girememe , kaçma hissi … Bu duyguların ne olduğunun bilemediğim için kendi kendime mücadele etmeye çalıştım ama git gide kötü olmaya başladım. Evden dışarı çıkamıyor ; sadece evin çevresinde dolaşmak istiyordum ve her şeyden korkma hissi bşlamıştı. Bu arada nefes alamama duygusu yüzünden gün aşırı acillere gitmeye başlamıştım. Orada gereken tetkikler yapıldı ve bana bir uzmana gitmemi önerdiler. Ve Doktor Muzaffer Uyar'la tanıştım. İçeri girdiğimde birden ağlama krizine girdim. Panik atak ve fobilerim vardı. Terapilerin ve verdiği ilaçların sonucunda ufak ufak dışarı çıkmaya başladım. Muzaffer Bey 'in ısrarıyla Pandost Klübüne ara ara seminerlere gitmeye çalıştım. Kendimin biraz üstüne giderek aşmaya başlamıştım. Pandost derneğindeki insanlar ve beyim bana çok yardımcı oldu. Terapi ve ilaçlar sayesinde geçmişti. Artık istediklerimi tek başına yapabiliyordum.

Uzm. Dr. Muzaffer Uyar'ın tavsiyesi üzerine hobiler edindim ve buna çok iyi geldi. En çok istediğim iki şey vardı eskiden bunları yapamıyordum ama artık her ikisini de yapabiliyorum . 7 seneden beri hiçbir şeyim yok ; artık gayet iyiyim.